* * *

Այս առավոտը աշնան ապտակով,

Ու լուռ անրջով իջել է սրտիս,

Անթեղվել է լռությունը կարոտի գույնով,

Կորցրել եմ դողը ստվերներիս:

Այս առավոտ արեգակը վարագույրով

Ու կապույտ շղարշով է օծվել,


Համրացել են փողոցները  շշուկներով...

Աչքերս ետնաբեմում են բացվել:

                                                ԾԱՂՐԱԾՈՒՆ




_Ես լացել չգիտեմ,տխուր օրերին իմ աչքերն երբեք տամուկ չեն եղել:

_Իսկ ինչպե՞ս ես տխրում:Երևի քո սիրտն երբեք չի ցավել:

_Այդ պահերին սրտիս զարկերն արագանում են ու վախենում եմ,որ շուտով կարտասվեմ: Աճապարում եմ ձեռքերով ամուր պահել աչքերս ու գործի է անցնում ժպիտս, բայց հիմա էլ այդպես չեմ անում:Մարդիկ սովորել են դեմքիս արցունքներ ու մի լայն  ժպիտ նկարել:

_Այդպես մենք երբեք չենք իմանա քո իրական  թախծի ու պայծառության մասին:

_Ես միշտ պայծառ եմ:Իմ թախիծը միայն ես պետք է տեսնեմ :Դա քեզ համար նույն բանը կլինի,երբ մերկ դուրս գաս մարդկանց մեջ:Դու կկորցնես հետաքրքրությունդ:

_Բայց մարդիկ միևնույն է տեսնում են դեմքիդ նկարված արցունքները:

_Սրանք սովորական,հորինված և  ուրախության արցունքներ են:

_Իսկ սրտիդ զարկե՞րը:

_Մարդիկ սրտիս զարկերը նկարել չգիտեն:Ես ամեն օր ծաղրում եմ ինձ ու նրանց: