* * *

Մայրդ սառը բաժակով քեզ թեյ տվեց ,

դու խմեցիր ու մոռացար թեյի մասին .

թունդ ու տաք թեյի երազով էիր տարված:

Մորդ անշարժ ձեռքերը սառեցրեցին քո տաք թեյի երազը:


* * *

Դու թեթև ու լուռ անցնում էիր փողոցով ,

չէիր էլ նկատում քո չապլինյան քայլերի ընթացքը:

Նեղլիկ ճանապարհի արանքով մեծ քարեր էիր միացնում:

Մի օր քարերը վերջացան ...

դու անցնում էիր առանց փողոցի :

***


Իմ մերկ բառերի միակ դերձակը ես եմ...

մտքերս խռովել են ասեղներիս անդադար զարկերից,

ամրացնում եմ դատարկությունն ու ծակծկում սպիները բոլոր:

Իմ մերկ բառերի միակ դերձակը ես եմ,

արևներ ու անձրևներ կարկատել չգիտեմ...

քո զգեստն էլի նեղլիկ էր  ու գեր.

իմ երկար ու ամուր  թելերից ոչինչ չստացվեց:

                  Անազատություն

Հիմա,երբ մարդկային ոսկի երազներից

ծանրացրել է օդի խզված ազատությունը

հիմա,երբ ճմլվել են մտքերդ տողերում,

դու աճուրդ ես մարդկային ոսկի երազներում:

հիմա,երբ խելագարները կուսական վախճանի են սպասում...

հիմա,երբ ստվերները անիծում են լույսի հպումը:

                                   
                                                 * * *

Այս առավոտը աշնան ապտակով,

Ու լուռ անրջով իջել է սրտիս,

Անթեղվել է լռությունը կարոտի գույնով,

Կորցրել եմ դողը ստվերներիս:

Այս առավոտ արեգակը վարագույրով

Ու կապույտ շղարշով է օծվել,


Համրացել են փողոցները  շշուկներով...

Աչքերս ետնաբեմում են բացվել:

                                                ԾԱՂՐԱԾՈՒՆ




_Ես լացել չգիտեմ,տխուր օրերին իմ աչքերն երբեք տամուկ չեն եղել:

_Իսկ ինչպե՞ս ես տխրում:Երևի քո սիրտն երբեք չի ցավել:

_Այդ պահերին սրտիս զարկերն արագանում են ու վախենում եմ,որ շուտով կարտասվեմ: Աճապարում եմ ձեռքերով ամուր պահել աչքերս ու գործի է անցնում ժպիտս, բայց հիմա էլ այդպես չեմ անում:Մարդիկ սովորել են դեմքիս արցունքներ ու մի լայն  ժպիտ նկարել:

_Այդպես մենք երբեք չենք իմանա քո իրական  թախծի ու պայծառության մասին:

_Ես միշտ պայծառ եմ:Իմ թախիծը միայն ես պետք է տեսնեմ :Դա քեզ համար նույն բանը կլինի,երբ մերկ դուրս գաս մարդկանց մեջ:Դու կկորցնես հետաքրքրությունդ:

_Բայց մարդիկ միևնույն է տեսնում են դեմքիդ նկարված արցունքները:

_Սրանք սովորական,հորինված և  ուրախության արցունքներ են:

_Իսկ սրտիդ զարկե՞րը:

_Մարդիկ սրտիս զարկերը նկարել չգիտեն:Ես ամեն օր ծաղրում եմ ինձ ու նրանց:

                                     * * *

Ամպը  պոկվել  է երկնի կապույտից ,

Արևը երկիրը գրկած լուռ անձրևում է ,

Մայթերը քարացել են քամիների ապտակներից

Հեռուներում աղջկա անձայն երգը ճախրում,անհետանում է :

Ու կուսական օդը ծանրացել է անժամանակ աշխարհներում.

Ցնորված թրթիռը կարոտ է տարփողում ...

 

Արևը երկիրը գրկած լուռ անէանում է :

                             ԱՂՈԹՔԻՍ ԹևՈՎ

Ես աղտ եմ մարդկանց նոր,անեզր աշխարհում,

Հոգի եմ անկենդան,ճղճիմ այս օդում,

Կանաչ տերև եմ չորացած,դեղնած ծառում,

Ալրի հատիկ եմ խորը ցեխաջրում:

Ուզում եմ մենանալ,հեռանալ ինձանից

Աղոթքիս թևով մայրամուտվեմ ու աշխարհը գրկեմ,

Լռության շնչով ջերմանամ ու խաղաղվեմ:

Բայց արևոտ իմ երազը ոչ ոք չի լսում.

Ես  աղտ եմ մարդկանց նոր,անեզր աշխարհում...

Երազներս թռչում են իմ խաղաղ ու լուռ աղոթքներում:

                               
                                                 * * *

Անկարգ ,լկստված ու անհարթ ճամփա,

Անփորձ , ուրացած երկնքի վկա,

Անսանձ ,կուրացած փոշով դրոշմված

Անտուն ու թեթև մտքով ողողված:

 Անկարգ ,լկստված ու անհարթ ճամփա,

Աշխարհին անհայտ անբարո մանուկ,

Արևներում կնքված անտարբեր որբուկ

Անփորձ , ուրացած երկնքի վկա:

                                       ԹՈՂԵՔ ԻՆՁ ՄԵՆԱԿ ԻՄ ԱՂՈԹՔՆԵՐՈՒՄ


Թողեք ինձ մենակ իմ աղոթքներում ,

Թողեք մենակ լռության մեջ ,

Իմ հեռու , եթերային մթությունում:

Երկու թևերով թռչել չեմ ուզում

Հենց այս մի թևով ճախրում եմ կապույտում ...

Թողեք ինձ մենակ իմ աղոթքներում ,

Թեթև ու մաքուր իմ մենությունում ...

                                      ԱՄԵՆԱԼԱՎ ԱՄԵՆԱՎԱՏՆ ԵՍ
Դու ամենալավ թարգմանիչն ես  հիմա,

Բայց չես էլ մտածել,որ սրտումս թարգմանչացուներ չկան...

Դու ամենալավ սիրեկանն ես ժպիտիս,

Բայց ամոթխած այն ժպիտից կիրք էլ չի ծնվի:

Դու ամենալավ...

Չէ,քո ամենավատին եմ արժանի...

Դու ամենալավ ամենավատն ես...

                         ԱՐԻ ՊԱՐԶԱՊԵՍ  ՉՍԻՐԵՆՔ

Արի զարթնացնենք քնկոտ աստղերին,


Արի հավատանք մի պահ ստերին,


Արի որբացած արևներ հնձենք...


Ուզումենքներն էլ չուզենք երբեք:


Արի մանկացնենք կյանքը մեկ շնչով,


Որ միշտ կաշառենք լոկ մի ժպիտով:


Արի հուշերին մոռացնել տանք ներկան,


Արի կորցնենք մեզ ու չքանանք մի մեծ ելքով,


Արի չսպասենք հնացած գարնան:


Արի տխմար քամու ձեռքից բռնենք...


Արի հեքիաթներն էլ  չանտեսենք:


..........


Արի պարզապես  չսիրենք...

                                   ՄԵՆՔ ԱՅՍՏԵՂ ՉԵՆՔ


Ագահորեն սլանում է անժամանակ ժամանակը,
Վազում է,անվերջ վազում խելագարված մոլորակը:
Ու այգաբացն ահա ,անփույթ թևերն է փռում,
Օդը դառը սուրճիդ հոտն է շնչում:

Թարմ փողոցներում նույնախտային օրն է ծնվում.
Հեռուներում ձայներ,հուշեր են խլանում:
Աչքերդ անվերջ իմ ներկայությունն են  դավաճանում...


Ուրվականոտ փողոցներում խաղաղ օրն է, ահա մեռնում
Փոշիացած քամիները կիրք ու կայծ են լուռ տարփողում:
Մենք այստեղ չենք,միանվագ այս աշխարհում:

                                       ԻՄ ԱՌԱՋԻՆ ՔԱՅԼԵՐԸ  :)
                                                 ԳԱՐՈՒՆ
Գարունը խոսեց այսօր իմ հոգում.
Մի ծիրանենի` կանգնած այն այգում,
Քնքուշ արևից բողբոջ է տվել,
Բայց միայն մի ճյուղ հիմա տես`ծաղկել
Նայելով շուրջն ընդմիշտ խենթացել,
Կարծես ասում է.<<գարու՜ն է բացվել>>:

Ու ծանրացել է այդ ճյուղը ծաղկած,
Ժիր մեղուներն ահա մոլորված,
Գնում են գալիս,նեկտար հավաքում
Հեքիաթային է գարունն աշխարհում:
Եվ ինձ թվում է,որ դուրս կթռչի,

Իմ սիրտն անհոգ,անվերջ կճախրի:
                      
                                               *****
                                                       
Կյանքը մի օր մայրամուտ
Ու մի օր էլ արև կգա այդքան շուտ,
Մի օր բարի,հեզ հայացք,
Ոչ,դիմակ էր լոկ,խաբկանք:

                                            ԻՆՉՈՒ՞ ՆԱՄԱԿ ՉԵՍ ԳՐՈՒՄ
Հուսահատության այս ճանապարհում,
Սպասումների այս մեծ աշխարհում,
Ինչու՞ ինձ նամակ դու էլ չես գրում,
Կարոտն ինձ միշտ ցավ է պատճառում:

Իմ մո՛տ հարազատ միշտ հեռու ես դու,
Թախիծն է պատել սիրտս ահարկու,
Ինչու՞ ինձ նամակ դու էլ չես գրում,
Մի՞թե քո սրտում խիղճը չի տիրում:

Հոգումս աշնան մեգն է տարածվում,
Դու հեռացել ես,չկաս իմ աշխարհում:
Ու էլ չես գրի դու գեթ մեկ նամակ,
Դու գնացել ես,ինձ թողել մենակ:


                                           
                                     














                                                    ՀԵՌԱՑԱԾ ՀՈՒՇԵՐ
Հուշերիս թռիչքն ինձ հեռու տարավ,
Կյանքի արահետով նա սահեց,անցավ:
Մոլոր թողեց սիրտս,անդարձ հեռացավ,
Մնաց ինձ տխրություն,մելամաղձ ու ցավ:


Եվ կարծես թե սիրտս չունի հանգրվան,
Իմ քաղցր հուշերն էլ չկան,չկան:
Վախենում եմ,որ այսօրն էլ մշուշում մնա,
Այդ հուշերի մի մասնիկը գուցե նա դառնա...                  

                                                            ԴՈՒ ԻՄՆ ԵՍ

Դու իմն ես, իմն  ես`  իմական,

Իմ երազներից,բայց միշտ իրական,

Իմ աշխարհներրին հայտնի օտարական,

Իմ հարբած մայթերի անցորդ հավերժական:

Դու իմն ես,իմն ես`իմական,

Իմ բացվող այգն ես մայրամուտական:

Ստվերներս ընկեր ու դավաճան,

Խոհերս թևեր ու խորան:

Դու իմն ես,իմն ես`իմական,

Իմ աշխարհներին հայտնի օտարական,

Իմ հարբած մայթերի անցորդ հավերժական...

Բայց ես քոնը չեմ,քոնը ` քոնական: